Δευτέρα 6 Απριλίου 2009

...Μόχα...


Κατηφορίζαμε τις θάλασσες παρέα
και τα νησιά μας χαιρετούσαν μεθυσμένα
Μας τραγουδούσανε πουλιά παραδεισένια
ήταν ωραία η ζωή, ήταν ωραία...

Μα ξεχαστήκαμε και βγήκαμε απ' το χάρτη
και άρχισε η νύχτα πάλι νύχτα να ζητάει
Κάποιον να πάρει αγκαλιά, να του μιλάει
τον πιο μικρό, τον πιο αθώο ναύτη...

Μόχα ο τρελός, Μόχα ο σοφός, Μόχα ο πνιγμένος
Μόχα, αυτός που όσο και αν πιεί πια δε μεθάει
Μες το λιμάνι τριγυρνάει μαγεμένος
Μόχα, αυτός που όλο τα κύματα κοιτάει...

Μόχα ο τρελός, ο σοφός, ο τελειωμένος
Μόχα, αυτός που τον ξεχώρισε η Μοίρα
Τρέχει απ' τα μάτια του η σκουριά και η αλμύρα
Μόχα, αυτός που τραγουδάει ευτυχισμένος...

Ξέρω τα κύματα μια μέρα αυτά τα βράχια
θα τα διαλύσουν, θα τα κάνουν όλα σκόνη
Θα 'ρχεται 'κείνο το κορίτσι να ξαπλώνει
πάνω στην άμμο και θα τραγουδάει τάχα...

Ότι θα έρθω από μακριά και 'γώ σε λίγο,
ότι θα μείνουμε εκεί μαζί για πάντα
Αντίο θάλασσες και κύματα σαράντα,
θα λέω ψέματα πως δε θα ξαναφύγω...

Έρχεται ο Μόχα ο τρελός πάλι χαμένος,
κοιτάει τις άγκυρες και όλο φωνάζει "βίρα!"
Μέσ' στο λιμάνι τριγυρνάνει μαγεμένος
Μόχα, η σκουριά η σκουριά και η αλμύρα...


Παύλος Παυλίδης..



Το τραγούδι αυτό γράφτηκε από τον Παύλο Παυλίδη όταν βρισκόταν καθ'οδόν σε ένα ταξίδι στην άγονη γραμμή..Είχε γράψει το πρώτο κουπλέ και έτσι όπως καθόταν στην καμπίνα του σκέφτηκε ότι ήταν η πρώτη φορά που μιλάει για έναν ήρωα στον οποίο ήθελε να δώσει ένα όνομα..Κ ενώ το ποίημα μιλούσε για ένα φανταστικό πρόσωπο το οποίο υποτίθεται ότι ήταν ναύτης βλέπει μπροστά του ένα βιβλίο με τίτλο "Μόχα ο Τρελός,Μόχα ο Σοφός"... Δεν ήξερε καν περί τίνος επρόκειτο το βιβλίο και συνέχισε με τη φράση αυτή τα στιχάκια που έγραφε και έφτασε στο τέλος του κομματιού..
Έπειτα άνοιξε το βιβλίο και διαπίστωσε ότι ο Μόχα ήταν κάποιος που είχε πεθάνει από τα βασανιστήρια σε μια φυλακή κάποιας αφρικανικής χούντας κάπου στη Νιγηρία..
Μάλλον είναι ένα υποκοριστικό του Μοχάμετ..
Ο Μόχα λοιπόν καταδικάστηκε επειδή κάθε φορά που είχε κάτι σημαντικό στο μυαλό του έβγαινε στο δρόμο και το φώναζε..εξ ου και "Μόχα ο Τρελός, Μόχα ο Σοφός"..

Πέμπτη 19 Μαρτίου 2009

There is an end..


Ξεκινάω να γράφω μιλώντας για τέλος..είναι λίγο αντιφατικό αυτό..αλλά έτσι είναι όλα τα πράγματα στη ζωή..Κάτι τελειώνει και ταυτόχρονα ξεκινάει κάτι άλλο.. Η περίοδος αυτή είναι κάπως περίεργη για πολλούς θα έλεγα, όπως και για μένα.. Πολλές αλλαγές και λίγος ο χρόνος προσαρμογής..Ο καθένας μας καταβάλει προσπάθεια για να τις αφομειώσει με διαφορετικό τρόπο..Είμαι μικρή ακόμα για να μιλάω για δύσκολα περάσματα και φουρτούνες αλλά και αρκετά μεγάλη για να βιώνω ένα μέρος τους... Χωρίς να θέλω να πολυλογήσω αλλά να καταλήξω σε ένα πολύ σημαντικό συμπέρασμα.. Είναι κάποιοι άνθρωποι στη ζωή μας που αποτελούν σταθμό..Ανεξάρτητα από το χρόνο που θα αποφασίσουμε να σταματήσουμε σε αυτό το σταθμό, ξέρουμε ότι η βοήθειά τους ήταν και είναι ανεκτίμητη..Τα λόγια τους, πολλές φορές σκληρά αλλά σοφά, μας έκαναν να ξυπνήσουμε από πολλούς ληθάργους..Μας έκαναν να ξαναδούμε αυτή τη χαρούμενη πλευρά της ζωής και όχι τη μίζερη..
Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι πραγματικοί μας φίλοι,οι κολλητοί μας,οι καλύτεροι μας φίλοι και όπως αλλιώς θέλουμε να τους ονομάζουμε.Οι ταμπέλες είναι περιττές έτσι κι αλλιώς..Αρκεί καθημερινά να τους δείχνουμε με τις πράξεις μας πόσο πολύ τους αγαπάμε..Όχι δεν είναι πολλοί αριθμητικά, δε θα είχε νόημα ούτως ή άλλως...
Απλά η παρουσία τους στη ζωή μας είναι ευλογία...και ένα ευχαριστώ είναι λίγο..πολύ λίγο..